Poeya Mohtadili over ‘Vijftien jaar Zorghelden’: Eén verhaal vertelt altijd over velen

Foto: Dante Kids

Wij vierden namelijk dit jaar het vijftienjarig bestaan van ons bedrijf Satiscare. ‘Vijftien jaar Zorghelden’, zo noemden we de viering, want het is ook het verhaal over fantastische mensen. En deze zorghelden, mijn collega’s, willen weten waar ze aan bijdragen, waar ze allemaal elke dag weer een extra stap voor doen. Daarvoor moest ik eerst een stap naar voren zetten en laten zien wie ik ben. Want het verhaal van Satiscare is vooral ook het verhaal van een dertienjarige jongen die naar Nederland kwam, zijn eigen middelbare school via de Rotary bij elkaar organiseerde, zich openstelde voor advies en raad en via al die ervaringen een eigen visie op zorg heeft ontwikkeld.

‘Fonds Poeya’ van de Rotary

Want dat zorg en lifestyle met elkaar verbonden zijn, heb ik zelf aan den lijve ervaren. Als gezin hebben wij meerdere jaren als uitgeprocedeerde asielzoekers in onzekerheid moeten leven. En onderwijs aan een illegaal kind: dat vonden de meeste scholen spannend. Dus solliciteerde ik zelf bij een middelbare school in Rotterdam – en zette ik door ook toen ze bang waren dat ik het ‘niveau naar beneden zou halen’ en werd ik gefinancierd door ‘Fonds Poeya’ van de Rotary.

Dus toen ik na mijn studie tandheelkunde als maat bij Jeugdtandverzorging Amsterdam aan het werk ging, dacht ik dat ik inmiddels wel wist hoe ik dingen moest fixen. Maar ik had geen idee. Mijn assistente Giselle is de eerste Zorgheld van dit verhaal: zij was mijn reddende engel in nood en heeft mij veel over de praktijk geleerd. Niet alleen hoe ik materialen moest bestellen bij de leverancier, maar vertelde me ook dat ik nu toch echt boodschappen moest doen – voor mezelf. Want zorg is óók zelfzorg en je leven leiden.

Haal & breng service

De hulp van Giselle gaf mij ruimte om mijn liefde voor het behandelen van kinderen te ontdekken. Dat ik, om een meisje van zes met koude vingers van het lange wandelen naar de praktijk echt goed te kunnen behandelen, óók moest zorgen dat ze goed naar de praktijk kan komen. Dus bracht ik haar samen met Giselle terug met de auto en kocht ik daarna een stapel strippenkaarten (wie kent ze nog?) om uit te delen aan haar en anderen. Nu 15 jaar later maken meer dan 50 scholen in Rotterdam gebruik van onze eigen haal & breng service, geheel kosteloos. Tijdens de vakanties kunnen de kleintjes zelfs thuis worden opgehaald.

Deze creativiteit had ik ook nodig in IJmuiden, toen een tandarts daar met terminale kanker zijn praktijk aan mij toevertrouwde. Dat vertrouwen van de patiënt kwam minder snel: ‘Ik laat me toch niet door een Marokkaan in de bek kijken,’ snauwde hij me toe waarna hij wegliep. Nu, vijftien jaar later, heeft IJmuiden mij wel omarmd en dat vieren we door de plaatselijke voetbaltrots te sponsoren: ‘Telstar, we got your bek!’

Grote bek, klein hartje

In IJmuiden leerde ik dus wat me in Rotterdam ook al was gaan dagen: ze hebben een grote bek, maar een klein hartje. En dat hart stelt zich maar wat graag open, maar dan moet je wel durven door te vragen. Zoals bij de twee vrouwen die samen de kamer in kwamen, maar een muur omhoog hielden en mijn behandelplan weigerden te accepteren. Ik deed mijn mondkapje af en keek ze allebei aan: wat zijn jullie eigenlijk van elkaar? Wat is jullie verhaal? Ze waren samen, maar waren zo bang geworden voor de reacties van anderen, dat ze dat pas durfden te vertellen toen ik hun vertrouwen had gewonnen. Het eindigde me een uitnodiging voor een biertje met hen en hun hele club van bevriende lesbiennes – én een akkoord voor het behandelplan.

Zelf de wijk in

Soms komen die verhalen naar je behandelkamer en soms moet je zelf de wijk in. Dat leerde ik in Rotterdam Zuid, waar ik ontdekte hoe belangrijk preventie was. We gingen op zoek naar moeders in de wijk om die op te leiden tot preventie-assistent, zelfs toen dat eigenlijk als functie nog niet bestond. En die lijn werkt. In Hoorn zoeken we het contact met de wijk nu vanaf het allereerste moment. Daar draait onze collega Homayra nu een vast spreekuur voor de allerkleinsten bij de GGD, naast het consultatiebureau.

Een Pers viert carnaval

Maar de grootste uitdaging kwam pas met de praktijk ik Oosterhout – want de koele kikkers uit Rotterdam en IJmuiden had ik inmiddels wel in de smiezen, maar niks had me kunnen voorbereiden op de Carnaval-gekte die daar heerste. Zo trekken onze Zorghelden daar elk jaar in februari weer hun gekste kostuums uit de kast om daarmee achter de receptie de patiënt te ontvangen. Het is maar goed dat ik het integreren al vroeg onder de knie had. Ook Kaaiendonk – Oosterhout tijdens carnaval – bleek uiteindelijk een thuis te bieden aan deze, nu niet meer dertienjarige, Pers.

Waarom vertel ik mijn verhaal? Misschien wel zodat jij die van jou ook deelt. Juist omdat ik weet dat iedereen zo’n verhaal heeft. Deel het eens met je patiënt en kijk wat er gebeurt. Zie het als een diepte-investering in de band die je met haar of hem hebt. Het kan zo maar zijn dat je patiënt dan ook makkelijker deelt en zich in de bek laat kijken. En dat is toch een beetje wat je wil als tandarts.

Over Poeya Mohtadili

Poeya Mohtadili (37) studeerde tandheelkunde aan de ACTA. Hij leidt de Satiscare Zorggroep (2012), een organisatie met vijf mondzorgpraktijken. In 2021 opende hij de Dante Tanden-praktijk op de Zorgboulevard in Rotterdam Zuid, een Lifestyle en Experience Center voor multidisciplinaire preventieve zorg aan jeugd en gezin. Lees ook: Poeya Mohtadili (Dante Tandartsen): ‘We zijn lifestylecoach, allang niet meer alleen tandarts’, 23 september 2021. Kijk hier voor zijn profiel en eerdere blogs: Poeya Mohtadili.