Joost Overbeek (onder andere patiënt) wil tijdens een consult graag zo weinig mogelijk met het privéleven van de behandelaar worden geconfronteerd. Geen foto’s van het hockeyteam graag!
Blog: Mag het even over mij gaan?
woensdag 15 juli 2015
2 min
Ieder mens is van alles. Ik ben man, vader, ontwerper, ondernemer, MS-patiënt, twee meter lang en nog veel meer. Dat geldt ook voor alle behandelaars waar ik heen ga. Mijn mondhygiënist is tevens mijn vrouw en de moeder van mijn kinderen, mijn tandarts een vriend, mijn fysiotherapeut is zijn huis (altijd!) aan het verbouwen en de Chinese acupuncturist traint het hockeyteam van zijn dochter.
Met deze ‘andere kanten’ van de zorgaanbieder word je als patiënt ongevraagd vaak geconfronteerd. De foto van het hockeyteam op het bureau van de acupuncturist of de klunzig omgebouwde garage waarin de fysiotherapiepraktijk (tijdelijk?) huist.
Bij de eerste ‘niet-reguliere’ dokter waar ik heen ging, werkte het andersom. De wachtkamer rook naar wierook en er klonken vage Indiase geluiden. Ik had me voorgenomen, dat als hij in een wit gewaad of soort jurk de gang op zou komen, ik meteen zou vertrekken. Toen de deur van zijn kamer openging, verscheen er echter een vriendelijk lachende man strak in het pak. Hij deelde de wachtruimte met een ‘vago’ vertelde hij en verontschuldigde zich voor de zware wierookgeur. Jarenlang succesvol door behandeld.
Natuurlijk, het gaat om de behandeling. Als die goed is, zou het niet uit moeten maken of de behandelaar kinderen heeft of wat voor kleren hij draagt. Edoch, zo werkt het niet. Als ik naar een zorgverlener ga, wil ik het gevoel krijgen dat het over mij, de patiënt, kan gaan. Je wilt de behandelaar eigenlijk niet hoeven vragen hoe het met hem of haar gaat. Hoe meer je als medisch ondernemer alleen dat bent waar de patiënt voor gekomen is, hoe beter.
Lijkt me.
Joost Overbeek
Reactie toevoegen