Afgelopen week overleed Ivan Wolffers. Op 26 juni 2019 besprak ik hier zijn boek “Overleven”. In 2002 was hijzelf kankerpatiënt geworden. Hij was heel open over zijn ervaringen als patiënt, zo had ik gelezen. Ik ben vrijwilliger bij het Toon Hermans Huis, een inloophuis in Weert voor mensen die met kanker worden geconfronteerd. Voor mij was het dan ookeen kleine stap om Ivan Wolffers uit te nodigen, om een avond met onze gasten en vrijwilligers te komen praten. In november 2021 was het zover.
Een avond met Ivan Wolffers
dinsdag 11 oktober 2022
4 min
Ivan Wolffers: “Ik ben geen kankerpatiënt, maar ik ben een schrijver, die toevallig ook kanker heeft.” (Foto: Marion Bloem/Facebook)
Ivan reageerde direct enthousiast, toen ik hem vroeg. Hij vertelde dat hij graag onder de mensen was en met name onder lotgenoten. Met hen wilde hij graag de interactie aangaan. Ik kon dan ook op hem rekenen, zo verzekerde hij. Vanwege covid-19 werd de avond echter steeds maar uitgesteld. Eind 2021 zou het eindelijk doorgaan. We reserveerden de cafézaal in Theater De Huiskamer in Weert voor 10 november 2021. Intussen werd hij weer zieker en kreeg hij opnieuw een chemokuur. Toen de datum naderde, bleef het spannend of de avond door kon gaan, maar Ivan verzekerde mij dat hij er zou zijn. De dag ervoor onderging hij nog een chemo-behandeling. Ivan vertelde dat hij wist dat hij zich dan de dag erna goed zou voelen. “Maak je geen zorgen.”
‘Geen enkele haast’
Alleen het vervoer was lastig. Ik stelde voor om hem zelf op te halen. Onze wandelcoach Simone zou er die avond ook zijn. Ze was recent naar Baarn verhuisd en zou hem thuis kunnen brengen. Uiteindelijk regelde deze charmante vrouw het hele vervoer van Ivan en zijn partner, schrijfster Marion Bloem naar Weert. Het werd een aangename rit in een comfortabele Audi, maar de reis verliep traag en de zaal stroomde al vol. Ik zat in afwachting klaar in Taverne De Oude Munt om samen iets te eten. Toen ze eindelijk arriveerden, hadden ze geen enkele haast om naar het theater te gaan. De conversatie ging ongestoord en het werd steeds later. Ik belde met De Huiskamer, het zou later worden. Sommige mensen hadden het café al verlaten, zo kreeg ik te horen. Die mensen hebben toch wat gemist, zo bleek.
‘Tijd is relatief’
Ivan maande mij tot kalmte: “Geen paniek, het komt goed.” Tijd is maar relatief, zo vond hij. De dames zetten hun gesprek ook voort en maakten plannen om dingen samen te gaan doen. Ondertussen kreeg ik de warme aandacht van Ivan. We zijn van hetzelfde jaar. Vanuit de Oude Munt ben je zo in het Café van De Huiskamer. Daar nam Ivan de show helemaal over met zijn aanwezigheid. Het gemor stierf weg en men hing aan zijn lippen. Ondanks de recente chemokuur en zijn ziekte bleek hij een helder verhaal te hebben. “Ik ben geen kankerpatiënt, maar ik ben een schrijver, die toevallig ook kanker heeft.” Zijn levensdoel werd niet gehinderd door de ziekte of de verwachting het niet te overleven. Hij straalde innerlijke rust uit en bleef aanwezig in het moment.
‘Een bezielde avond’
Die avond waren er een aantal mannen met prostaatkanker, die hem bevroegen. Wat zijn je ervaringen? Welke alternatieven zijn er? Hoe kun je met al die vervelende gevolgen van prostaatkanker leven? Heel open vertelde hij ook wat het gedaan had met zijn relatie. Wat het betekende om je eigenlijk niet meer man te voelen en toch nog te weten hoe dat was geweest. Geweldig was het dat Marion ook naar voren kwam en bij hem ging zitten. Samen spraken ze over het verlies in hun relatie, terwijl het verlangen naar elkaar en de liefde waren gebleven. Ook de gasten spraken met hen over hun persoonlijke ervaringen. Het werd een bezielde avond in De Huiskamer.
Op het einde van de avond, terwijl het eigenlijk allang tijd was, moesten de boeken nog verkocht worden. Een schrijver wil immers ook gelezen worden. Alle meegebrachte boeken kregen dus een nieuwe eigenaar. “Voor Thieu”, zo signeerde hij mijn exemplaar van “Een kleine familie”. 10-11-21, Ivan Wolffers.
Links:
Reactie toevoegen